Dławica piersiowa to uczucie ucisku, ściskania lub ucisku w klatce piersiowej, które może przypominać tępy, nieprzyjemny ból lub ostry ból. Ból ten może promieniować do barków, ramion, szczęki, szyi lub pleców. Jeśli doświadczasz dławicy piersiowej, możesz również odczuwać:

• chory
• zmęczenie
• zawroty głowy
• duszność

Dławica piersiowa sama w sobie jest objawem zmniejszonego przepływu krwi do serca. Nie jest to niebezpieczne, ale może sygnalizować problem z sercem, taki jak choroba wieńcowa, i wymaga dalszego badania przez specjalistę kardiologa.

Jeśli nie zdiagnozowano u Ciebie dławicy piersiowej, ale odczuwasz ból w klatce piersiowej, który ustępuje po kilku minutach odpoczynku, umów się na pilną wizytę w naszym zespole. Jeśli ból nie ustąpi po kilku minutach odpoczynku, należy natychmiast zadzwonić pod numer 999.

Zwężenie zastawki aortalnej to zwężenie zastawki aortalnej i/lub obszaru bezpośrednio ją otaczającego. Aorta jest odpowiedzialna za transport świeżo natlenionej krwi z serca do reszty ciała. Zastawka aortalna zapobiega niewłaściwemu przepływowi krwi z aorty z powrotem do lewej komory serca.

Gromadzenie się wapnia może powodować zwężenie zastawki aortalnej, co ma miejsce wraz z wiekiem. Gdy zastawka aortalna jest pogrubiona i stwardniała w wyniku tego procesu, zastawka nie może już prawidłowo funkcjonować i ogranicza przepływ natlenionej krwi z serca do aorty. Powoduje to wzrost ciśnienia w sercu, które również musi wyrównać ciśnienie, aby zapewnić odpowiedni przepływ krwi.

Początkowo można nie zauważyć żadnych objawów, ale w miarę postępu choroby pacjenci mogą ich doświadczać:

• Duszność podczas aktywności
• Ból w klatce piersiowej
• Uczucie ucisku lub napięcia w klatce piersiowej, które rozprzestrzenia się na barki, szyję, brzuch i ramiona.
• Zaniki przytomności w okresach wysiłku

Zwężenie aorty jest zwykle diagnozowane za pomocą echokardiogramu i może wymagać operacji w zależności od stopnia zaawansowania w celu zmniejszenia nacisku na serce. Stan ten jest nieodwracalny, jednak dzięki prostym zmianom stylu życia pacjenci mogą zmniejszyć obciążenie serca podczas leczenia.

Arytmia to zaburzenie rytmu i częstości akcji serca. Objawy arytmii obejmują:

• kołatanie serca
• zawroty głowy
• ból w klatce piersiowej
• omdlenie

Diagnoza tego schorzenia obejmuje ocenę historii medycznej, badanie fizykalne oraz testy, takie jak elektrokardiogram (EKG) i monitorowanie metodą Holtera. Leczenie arytmii zależy od ciężkości stanu pacjenta i może obejmować zmianę stylu życia, leki, wszczepienie stymulatora/ICD lub zabiegi takie jak ablacja cewnikowa. Szybka pomoc medyczna ma kluczowe znaczenie dla opanowania arytmii, zmniejszenia objawów i zminimalizowania powikłań.

Miażdżyca charakteryzuje się odkładaniem się płytki nazębnej wewnątrz tętnic, co może prowadzić do stwardnienia i zwężenia naczyń krwionośnych. Płytka nazębna składa się z cholesterolu, tłuszczu, wapnia i innych substancji. Objawy mogą nie być zauważalne, dopóki tętnice nie zwężą się lub nie zablokują, potencjalnie prowadząc do bólu w klatce piersiowej (dławicy piersiowej), duszności, a nawet zawału serca lub udaru mózgu.

Diagnoza miażdżycy zazwyczaj obejmuje ocenę historii medycznej, przeprowadzenie badania fizykalnego i wykorzystanie testów diagnostycznych. Badania takie jak badanie poziomu cholesterolu, testy wysiłkowe, elektrokardiogram (EKG), echokardiogram lub angiografia mogą być przeprowadzone w celu oceny stopnia odkładania się płytki nazębnej i oceny ogólnego stanu tętnic.

Leczenie miażdżycy ma na celu opanowanie objawów, zmniejszenie ryzyka powikłań i spowolnienie postępu choroby. Kluczową rolę odgrywają zmiany stylu życia, w tym zdrowa dieta, regularne ćwiczenia, rzucenie palenia i kontrola wagi. Ponadto mogą zostać przepisane leki kontrolujące poziom cholesterolu, obniżające ciśnienie krwi lub zapobiegające powstawaniu zakrzepów krwi. W niektórych przypadkach, aby przywrócić prawidłowy przepływ krwi do serca, konieczne mogą być zabiegi takie jak angioplastyka z założeniem stentu lub pomostowanie tętnic wieńcowych (CABG).

Wczesne wykrycie, modyfikacja stylu życia i odpowiednie interwencje medyczne mają kluczowe znaczenie dla skutecznego leczenia miażdżycy i zmniejszenia ryzyka wystąpienia zdarzeń zagrażających życiu, takich jak zawał serca lub udar mózgu.

Migotanie przedsionków (AF) to choroba serca charakteryzująca się nieregularnymi i szybkimi sygnałami elektrycznymi w górnych komorach serca (przedsionkach), powodującymi nieregularne bicie serca. Objawy migotania przedsionków mogą obejmować:

• kołatanie serca
• duszność
• zmęczenie, zawroty głowy
• dyskomfort w klatce piersiowej

Niektóre osoby mogą jednak nie odczuwać żadnych zauważalnych objawów.

Diagnozowanie migotania przedsionków obejmuje ocenę historii medycznej, badanie fizykalne i różne testy. Elektrokardiogram (EKG) jest powszechnie stosowany do wykrywania i potwierdzania migotania przedsionków. Dodatkowe badania, takie jak echokardiografia, testy wysiłkowe lub monitorowanie metodą Holtera, mogą zostać przeprowadzone w celu oceny przyczyn i ogólnego stanu serca.

Leczenie migotania przedsionków ma na celu przywrócenie i utrzymanie prawidłowego rytmu serca, kontrolowanie częstości akcji serca i zmniejszenie ryzyka powikłań. W zależności od stanu danej osoby, opcje leczenia mogą obejmować leki kontrolujące rytm lub częstość akcji serca, leki rozrzedzające krew zapobiegające zakrzepom krwi oraz zmiany stylu życia, takie jak ograniczenie spożycia alkoholu i kofeiny. W niektórych przypadkach zalecane mogą być zabiegi takie jak kardiowersja (przywrócenie prawidłowego rytmu za pomocą wstrząsów elektrycznych), ablacja cewnikowa lub interwencje chirurgiczne.

Bradykardia to stan, który powoduje nieprawidłowo wolne tętno, zwykle poniżej 60 uderzeń na minutę. W niektórych przypadkach bradykardia może nie powodować żadnych zauważalnych objawów. Jeśli jednak objawy wystąpią, mogą obejmować zmęczenie, zawroty głowy, zawroty głowy, omdlenia, duszności i dyskomfort w klatce piersiowej.

Diagnozowanie bradykardii obejmuje dokładną ocenę historii medycznej, badanie fizykalne i różne testy, takie jak elektrokardiogram lub testy wysiłkowe.

Leczenie bradykardii zależy od nasilenia objawów i przyczyny. Łagodne przypadki mogą nie wymagać leczenia, podczas gdy cięższe lub objawowe przypadki mogą wymagać interwencji medycznej. Opcje leczenia mogą obejmować modyfikacje stylu życia, takie jak unikanie czynników wyzwalających, takich jak niektóre leki lub substancje, lub unikanie forsownej aktywności fizycznej. W niektórych przypadkach mogą być zalecane leki takie jak beta-blokery lub wszczepienie rozrusznika serca w celu regulacji i utrzymania prawidłowego rytmu serca.

Rak serca, znany również jako pierwotny guz serca, jest niezwykle rzadkim schorzeniem, w którym komórki nowotworowe rozwijają się w tkankach serca. Różni się on od guzów, które rozprzestrzeniają się do serca z innych części ciała. Objawy raka serca mogą się różnić w zależności od lokalizacji, rozmiaru i rozległości guza. Typowe objawy mogą obejmować ból w klatce piersiowej, duszność, zmęczenie, kołatanie serca i zatrzymanie płynów.

Diagnozowanie raka serca jest trudne ze względu na jego rzadkość i niespecyficzne objawy. Specjaliści medyczni mogą przeprowadzić dokładną ocenę historii medycznej i badanie fizykalne oraz wykorzystać różne testy diagnostyczne. Testy te mogą obejmować badania obrazowe, takie jak echokardiografia, rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografia komputerowa (CT) w celu wizualizacji guza i oceny jego cech. W celu potwierdzenia diagnozy można również wykonać biopsję, podczas której pobierana jest próbka guza do analizy laboratoryjnej.

Opcje leczenia raka serca zależą od takich czynników, jak rodzaj, rozmiar, lokalizacja i stadium nowotworu oraz ogólny stan zdrowia danej osoby. Leczenie może obejmować połączenie operacji usunięcia guza, radioterapii ukierunkowanej na komórki nowotworowe i chemioterapii niszczącej komórki nowotworowe.

Ze względu na rzadkość występowania i złożoność raka serca, wielodyscyplinarny zespół pracowników służby zdrowia specjalizujących się w kardiologii, onkologii i kardiochirurgii jest często zaangażowany w zarządzanie i podejmowanie decyzji dotyczących leczenia.

Należy zauważyć, że guzy wtórne lub przerzuty z innych narządów są częstsze w sercu niż pierwotne guzy serca. W przypadku podejrzenia jakichkolwiek nieprawidłowości lub objawów kardiologicznych, konieczne jest skonsultowanie się z naszym pracownikiem służby zdrowia w celu właściwej oceny, diagnozy i odpowiedniego leczenia.

Obrazowanie serca odnosi się do różnych technik wykorzystywanych do wizualizacji serca i jego struktur w celach diagnostycznych i leczniczych. Ma on kluczowe znaczenie dla oceny stanu zdrowia serca, wykrywania nieprawidłowości i kierowania interwencjami. W obrazowaniu serca powszechnie stosuje się kilka metod obrazowania, w tym echokardiografię, tomografię komputerową (CT), rezonans magnetyczny (MRI) i obrazowanie jądrowe.

Echokardiografia wykorzystuje fale dźwiękowe do tworzenia w czasie rzeczywistym obrazów struktur serca i oceny jego funkcji. Dostarcza cennych informacji na temat komór serca, zastawek i ogólnej wydajności pompowania. Echokardiografia obciążeniowa jest również stosowana do oceny reakcji serca na wysiłek fizyczny lub leki.

Tomografia komputerowa wykorzystuje promieniowanie rentgenowskie i przetwarzanie komputerowe do generowania szczegółowych obrazów przekrojowych serca i naczyń krwionośnych. Jest ono przydatne do oceny choroby wieńcowej, oceny anatomii serca, wykrywania złogów wapnia i analizy przepływu krwi.

MRI wykorzystuje pole magnetyczne i fale radiowe do tworzenia obrazów serca w wysokiej rozdzielczości. Dostarcza szczegółowych informacji na temat struktury serca, jego funkcji, przepływu krwi i charakterystyki tkanek. Rezonans magnetyczny serca jest szczególnie cenny w ocenie wrodzonych chorób serca, żywotności mięśnia sercowego i guzów serca.

Obrazowanie jądrowe obejmuje wstrzyknięcie znaczników radioaktywnych do krwiobiegu w celu oceny czynności serca i przepływu krwi. Techniki takie jak tomografia emisyjna pojedynczego fotonu (SPECT) lub pozytonowa tomografia emisyjna (PET) mogą ocenić perfuzję, żywotność i metabolizm mięśnia sercowego.

Kardiomiopatia odnosi się do grupy chorób, które wpływają na mięsień sercowy, upośledzając jego zdolność do skutecznego pompowania krwi. Różne rodzaje kardiomiopatii obejmują kardiomiopatię rozstrzeniową, przerostową, restrykcyjną i arytmogenną kardiomiopatię prawej komory.

Objawy kardiomiopatii mogą się różnić w zależności od rodzaju i nasilenia choroby. Typowe objawy obejmują:

• zmęczenie
• duszność
• ból w klatce piersiowej
• kołatanie serca
• obrzęk nóg i kostek
• omdlenie

Diagnozowanie kardiomiopatii obejmuje kompleksową ocenę historii medycznej, badanie fizykalne i różne testy. Badania te mogą obejmować elektrokardiogram (EKG) w celu oceny aktywności elektrycznej serca, echokardiografię w celu oceny struktury i funkcji serca, rezonans magnetyczny serca lub tomografię komputerową w celu uzyskania szczegółowych obrazów serca oraz badania krwi w celu sprawdzenia określonych markerów uszkodzenia serca lub nieprawidłowości genetycznych.

Leczenie kardiomiopatii ma na celu opanowanie objawów, spowolnienie postępu choroby i zapobieganie powikłaniom. Podejście to może obejmować zmiany stylu życia, takie jak stosowanie diety zdrowej dla serca, regularne ćwiczenia, unikanie alkoholu i tytoniu oraz radzenie sobie ze stresem. Leki mogą być przepisywane w celu poprawy czynności serca, kontroli ciśnienia krwi lub leczenia arytmii. W niektórych przypadkach konieczne mogą być interwencje chirurgiczne, takie jak wszczepienie rozrusznika serca, wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora (ICD) lub przeszczep serca.

Wrodzona wada serca (CHD) odnosi się do nieprawidłowości strukturalnych serca, które występują przy urodzeniu. Nieprawidłowości te mogą wpływać na ściany serca, zastawki lub naczynia krwionośne, zakłócając normalny przepływ krwi przez serce.

Objawy i nasilenie CHD różnią się w zależności od konkretnego typu i zakresu wady serca. Typowe objawy obejmują:

• sinica (niebieskawy kolor skóry)
• szybki oddech
• słabe żywienie
• zmęczenie
• opóźniony wzrost i rozwój
• nawracające infekcje dróg oddechowych

Diagnozowanie CHD obejmuje połączenie badań prenatalnych, badań fizykalnych i testów diagnostycznych. USG prenatalne może wykryć niektóre wady serca przed urodzeniem. Po urodzeniu lekarze mogą stosować takie techniki, jak echokardiografia, elektrokardiografia (EKG), prześwietlenie klatki piersiowej i cewnikowanie serca w celu oceny struktury i funkcji serca, identyfikacji określonych wad i określenia stopnia zaawansowania choroby.

Opcje leczenia CHD zależą od rodzaju i ciężkości wady. W łagodnych przypadkach wystarczające może być regularne monitorowanie i obserwacja. W bardziej złożonych przypadkach konieczna może być interwencja. Leczenie może obejmować leki łagodzące objawy, zabiegi chirurgiczne mające na celu naprawę lub korektę wad oraz interwencje z użyciem cewnika.

Choroba wieńcowa (CHD), znana również jako choroba tętnic wieńcowych (CAD), jest stanem, który występuje, gdy naczynia krwionośne zaopatrujące serce (tętnice wieńcowe) ulegają zwężeniu lub zablokowaniu z powodu nagromadzenia się płytki nazębnej. Może to ograniczyć przepływ krwi do mięśnia sercowego, prowadząc do różnych powikłań.

Objawy choroby wieńcowej mogą być różne. Typowe objawy obejmują:

• ból lub dyskomfort w klatce piersiowej (dławica piersiowa)
• duszność
• zmęczenie
• szybkie bicie serca
• słabość

Diagnozowanie choroby wieńcowej obejmuje ocenę historii medycznej, przeprowadzenie badania fizykalnego i wykonanie testów diagnostycznych. Badania mogą obejmować elektrokardiogram (EKG) w celu oceny aktywności elektrycznej serca, testy wysiłkowe w celu oceny reakcji serca na wysiłek fizyczny, koronarografię w celu uwidocznienia tętnic wieńcowych oraz badania obrazowe, takie jak tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny serca w celu oceny struktury serca i przepływu krwi.

Leczenie choroby wieńcowej ma na celu złagodzenie objawów, zmniejszenie ryzyka powikłań i poprawę ogólnego stanu zdrowia serca. Zmiany stylu życia odgrywają kluczową rolę i mogą obejmować przyjęcie diety zdrowej dla serca, regularne ćwiczenia, rzucenie palenia i radzenie sobie ze stresem. Leki mogą być przepisywane w celu kontroli ciśnienia krwi, obniżenia poziomu cholesterolu, zapobiegania zakrzepom krwi lub łagodzenia objawów dławicy piersiowej. W cięższych przypadkach, aby przywrócić prawidłowy przepływ krwi do serca, konieczne może być wykonanie zabiegów, takich jak angioplastyka z założeniem stentu lub pomostowanie tętnic wieńcowych (CABG).

Atak serca, znany również jako zawał mięśnia sercowego (MI), występuje, gdy przepływ krwi do części mięśnia sercowego jest poważnie zmniejszony lub całkowicie zablokowany. Zwykle jest to spowodowane nagłym pęknięciem blaszki miażdżycowej nagromadzonej w jednej z tętnic wieńcowych, które dostarczają do serca krew bogatą w tlen.

Objawy zawału serca mogą się różnić, ale typowe objawy obejmują:

• ból lub dyskomfort w klatce piersiowej (często opisywany jako uczucie ściskania lub zgniatania)
• duszność
• ból lub dyskomfort w ramionach, plecach, szyi, szczęce lub żołądku
• nudności
• zawroty głowy
• zimne poty

Szybkie rozpoznanie i natychmiastowa pomoc medyczna mają kluczowe znaczenie dla lepszych wyników. Zadzwoń pod numer 999, jeśli doświadczasz tych objawów lub podejrzewasz, że masz zawał serca.

Diagnozowanie zawału serca obejmuje połączenie oceny objawów, historii medycznej i wykonania testów diagnostycznych. Elektrokardiogram (EKG) jest zwykle początkowym badaniem wykorzystywanym do oceny aktywności elektrycznej serca i identyfikacji wszelkich nieprawidłowości.

Leczenie zawału serca ma na celu jak najszybsze przywrócenie przepływu krwi do uszkodzonego obszaru serca. Często odbywa się to za pomocą procedury zwanej przezskórną interwencją wieńcową (PCI) lub angioplastyką, w której balon jest używany do otwarcia zablokowanej tętnicy, a stent może zostać umieszczony w celu utrzymania jej drożności. Terapia trombolityczna (leki rozpuszczające skrzepy) może być stosowana, jeśli PCI nie jest natychmiast dostępna.

Niewydolność serca, znana również jako zastoinowa niewydolność serca, jest przewlekłym stanem, w którym serce nie jest w stanie pompować wystarczającej ilości krwi, aby zaspokoić potrzeby organizmu. Występuje, gdy mięsień sercowy ulega osłabieniu lub uszkodzeniu, często w wyniku takich schorzeń jak choroba wieńcowa, wysokie ciśnienie krwi lub problemy z zastawkami serca.

Objawy niewydolności serca mogą się różnić, ale zwykle obejmują duszność, zmęczenie, obrzęk nóg, kostek lub brzucha (obrzęk), uporczywy kaszel lub świszczący oddech, szybkie lub nieregularne bicie serca i zmniejszoną zdolność do ćwiczeń.

Diagnozowanie niewydolności serca obejmuje dokładną ocenę historii medycznej, badanie fizykalne i różne badania diagnostyczne, takie jak badania krwi i badania obrazowe. Leczenie niewydolności serca ma na celu złagodzenie objawów, spowolnienie postępu choroby i poprawę ogólnej czynności serca. Leki mogą być przepisywane w celu opanowania objawów, obniżenia ciśnienia krwi, zmniejszenia retencji płynów i poprawy czynności serca. Zalecane są również modyfikacje stylu życia, takie jak przestrzeganie diety niskosodowej, ograniczenie spożycia płynów, rzucenie palenia i regularna aktywność fizyczna.

Szmer serca to nieprawidłowy dźwięk słyszalny podczas cyklu bicia serca, zwykle przez stetoskop, wskazujący na turbulentny przepływ krwi w sercu lub naczyniach krwionośnych w pobliżu serca. Nie jest to choroba sama w sobie, ale raczej objaw, który mogą powodować różne schorzenia.

Szmery serca mogą być niewinne (łagodne) lub patologiczne. Niewinne szmery serca są powszechne u dzieci i często nie oznaczają żadnych nieprawidłowości strukturalnych ani problemów zdrowotnych. Z drugiej strony, patologiczne szmery serca mogą wskazywać na ukrytą chorobę serca, taką jak problem z zastawką serca, wrodzona wada serca lub inne nieprawidłowości strukturalne.

Objawy szmerów serca mogą się różnić w zależności od ich przyczyny i nasilenia. Niewinne szmery serca zazwyczaj nie powodują objawów ani nie stanowią żadnego zagrożenia dla zdrowia. Patologicznym szmerom serca mogą towarzyszyć takie objawy jak:

• ból w klatce piersiowej
• zmęczenie
• duszność
• zawroty głowy
• omdlenie

Diagnozowanie szmerów serca obejmuje dokładną ocenę historii medycznej, badanie fizykalne i dodatkowe testy. Leczenie szmerów serca zależy od choroby podstawowej. Nieszkodliwe szmery serca zazwyczaj nie wymagają leczenia i często ustępują samoistnie z czasem. Patologiczne szmery serca mogą wymagać interwencji w celu wyeliminowania przyczyny. Opcje leczenia mogą obejmować leki łagodzące objawy oraz naprawę lub wymianę uszkodzonych zastawek serca za pomocą operacji lub procedur minimalnie inwazyjnych.

Kołatanie serca to uczucie szybkiego, trzepoczącego lub walącego serca. Mogą mieć wrażenie, że ich serce przyspiesza, pomija uderzenia lub bije nieregularnie. Kołatanie serca może wystąpić z powodu różnych czynników, w tym stresu, niepokoju, spożycia kofeiny lub nikotyny, zmian hormonalnych, leków lub podstawowych chorób serca.

Objawy kołatania serca mogą różnić się w zależności od osoby. Niektóre osoby mogą doświadczać krótkich epizodów kołatania serca, podczas gdy inne mogą mieć częstsze lub dłuższe epizody. Kołataniu serca mogą towarzyszyć inne objawy, takie jak zawroty głowy, zawroty głowy, duszności, dyskomfort w klatce piersiowej lub omdlenia.

Zdiagnozowanie przyczyny kołatania serca obejmuje dokładną ocenę historii medycznej, badanie fizykalne, a czasem dodatkowe testy. Świadczeniodawca prywatnej opieki zdrowotnej w Buckinghamshire może zapytać o objawy, czynniki wywołujące i wszelkie podstawowe schorzenia. Badania takie jak elektrokardiografia (EKG), echokardiografia, testy wysiłkowe lub monitorowanie metodą Holtera (ciągły zapis EKG) mogą być zalecane w celu oceny aktywności elektrycznej, struktury i rytmu serca.

Leczenie kołatania serca zależy od jego przyczyny. Jeśli kołatanie serca jest spowodowane czynnikami pozasercowymi, takimi jak stres lub kofeina, można zasugerować modyfikacje stylu życia, takie jak techniki redukcji stresu, unikanie czynników wyzwalających lub ograniczenie spożycia kofeiny. W przypadkach, w których zidentyfikowano chorobę serca, leczenie może obejmować leczenie choroby podstawowej za pomocą leków, procedur lub operacji.

Choroba zastawek serca odnosi się do stanów, w których jedna lub więcej zastawek serca jest uszkodzonych, co prowadzi do upośledzenia przepływu krwi przez serce. Zastawki serca mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia przepływu krwi we właściwym kierunku.

Objawy choroby zastawek serca mogą się różnić w zależności od konkretnej zastawki i stopnia zaawansowania choroby. Typowe objawy obejmują:

• duszność
• zmęczenie
• ból lub dyskomfort w klatce piersiowej
• kołatanie serca
• obrzęk kostek, stóp lub brzucha (obrzęk)
• zawroty głowy lub omdlenia

Diagnozowanie chorób zastawek serca obejmuje kompleksową ocenę, która może obejmować ocenę historii medycznej, badanie fizykalne, badania obrazowe, takie jak echokardiografia, elektrokardiografia (EKG), cewnikowanie serca i testy wysiłkowe. Testy te pomagają ocenić strukturę i funkcję zastawek serca, określić stopień zaawansowania choroby i ocenić wszelkie związane z nią powikłania.

Opcje leczenia chorób zastawek serca zależą od rodzaju i stopnia zaawansowania schorzenia. W łagodnych przypadkach wystarczające może być regularne monitorowanie i modyfikacja stylu życia. Leki mogą być przepisywane w celu łagodzenia objawów lub kontrolowania chorób podstawowych. W cięższych przypadkach może być konieczna interwencja chirurgiczna, taka jak naprawa lub wymiana zastawki.

Wysokie ciśnienie krwi lub nadciśnienie tętnicze jest przewlekłą chorobą charakteryzującą się utrzymującym się podwyższonym poziomem ciśnienia krwi. Występuje, gdy siła uderzenia krwi o ściany tętnic jest stale zbyt wysoka, co powoduje dodatkowe obciążenie serca i naczyń krwionośnych.

Wysokie ciśnienie krwi często nie powoduje zauważalnych objawów, dzięki czemu zyskało przydomek „cichego zabójcy”. Z czasem może to jednak prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych, w tym zwiększonego ryzyka chorób serca, udaru mózgu, problemów z nerkami i innych schorzeń układu krążenia.

Diagnozowanie wysokiego ciśnienia krwi obejmuje pomiar ciśnienia krwi za pomocą mankietu, stetoskopu lub urządzenia automatycznego. Odczyty ciśnienia krwi są rejestrowane jako ciśnienie skurczowe (górna liczba) i rozkurczowe (dolna liczba). Normalne ciśnienie krwi wynosi zazwyczaj około 120/80 mmHg. Stale podwyższone odczyty 130/80 mmHg lub wyższe mogą wskazywać na wysokie ciśnienie krwi.

Leczenie wysokiego ciśnienia krwi ma na celu obniżenie i kontrolowanie poziomu ciśnienia krwi w celu zmniejszenia ryzyka powikłań. Istotną rolę odgrywają modyfikacje stylu życia, w tym stosowanie zdrowej diety, ograniczenie spożycia sodu, regularna aktywność fizyczna, kontrola masy ciała, ograniczenie spożycia alkoholu i rzucenie palenia.

Wysoki poziom cholesterolu odnosi się do podwyższonego poziomu cholesterolu we krwi. Cholesterol to woskowata, podobna do tłuszczu substancja niezbędna do normalnego funkcjonowania organizmu. Jednak, gdy jego poziom staje się zbyt wysoki, może zwiększać ryzyko chorób układu krążenia, takich jak choroby serca i udar mózgu.

Wysoki poziom cholesterolu często sam w sobie nie powoduje zauważalnych objawów. Zamiast tego, jest on zazwyczaj diagnozowany poprzez badanie krwi, które mierzy poziom różnych rodzajów cholesterolu, w tym cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL), cholesterolu lipoprotein o wysokiej gęstości (HDL) i trójglicerydów.

Leczenie wysokiego poziomu cholesterolu obejmuje połączenie modyfikacji stylu życia i, w niektórych przypadkach, leków. Zmiany w stylu życia mogą obejmować przyjęcie zdrowej dla serca diety o niskiej zawartości tłuszczów nasyconych, tłuszczów trans i cholesterolu, przy jednoczesnym podkreśleniu owoców, warzyw, produktów pełnoziarnistych i chudego białka. Regularne ćwiczenia, kontrola masy ciała i rzucenie palenia są niezbędne do kontrolowania poziomu cholesterolu.

Leki mogą być przepisywane w celu obniżenia poziomu cholesterolu, głównie gdy sama zmiana stylu życia jest niewystarczająca. Powszechnie przepisywane leki obejmują statyny, które pomagają zmniejszyć produkcję cholesterolu LDL w wątrobie, oraz inne leki ukierunkowane na określone aspekty metabolizmu cholesterolu.

Zapalenie mięśnia sercowego to stan charakteryzujący się zapaleniem mięśnia sercowego, zwanego mięśniem sercowym. Może wystąpić z różnych przyczyn, w tym infekcji wirusowych lub bakteryjnych, niektórych leków, zaburzeń autoimmunologicznych lub narażenia na toksyny.

Objawy zapalenia mięśnia sercowego mogą być bardzo zróżnicowane i wahać się od łagodnych do ciężkich. U niektórych osób mogą wystąpić objawy grypopodobne, takie jak gorączka, zmęczenie, bóle mięśni i ból gardła. Inni mogą mieć objawy związane z sercem, w tym ból lub dyskomfort w klatce piersiowej, szybkie lub nieregularne bicie serca (arytmie), duszność, obrzęk nóg, kostek lub stóp (obrzęk) i omdlenia.

Rozpoznanie zapalenia mięśnia sercowego obejmuje połączenie oceny historii medycznej, badania fizykalnego i testów diagnostycznych. Badania krwi mogą zostać przeprowadzone w celu sprawdzenia oznak stanu zapalnego, infekcji lub określonych przeciwciał. Badania obrazowe, takie jak echokardiografia lub rezonans magnetyczny serca, mogą pomóc w ocenie struktury i funkcji serca. W niektórych przypadkach można wykonać biopsję serca w celu zbadania małej próbki tkanki pod kątem oznak stanu zapalnego.

Leczenie zapalenia mięśnia sercowego koncentruje się na łagodzeniu objawów, zmniejszaniu stanu zapalnego i wspieraniu funkcji serca. Odpoczynek, leki przeciwbólowe dostępne bez recepty i ścisłe monitorowanie mogą być wystarczające w łagodnych przypadkach. W cięższych przypadkach lub w razie wystąpienia powikłań konieczna może być hospitalizacja. Mogą zostać przepisane leki, takie jak leki przeciwzapalne, immunosupresyjne lub leki wspomagające czynność serca. Zaawansowane interwencje, takie jak urządzenia wspomagające pracę komór (VAD) lub przeszczep serca, mogą być konieczne w rzadkich przypadkach.

Zapalenie osierdzia to stan charakteryzujący się zapaleniem osierdzia, cienkiej, podobnej do worka błony otaczającej i chroniącej serce. Mogą ją wywoływać różne czynniki, w tym infekcje wirusowe lub bakteryjne, zaburzenia autoimmunologiczne, niektóre leki lub podstawowe schorzenia.

Objawy zapalenia osierdzia mogą mieć różne nasilenie i czas trwania. Typowe objawy obejmują ostry lub kłujący ból w klatce piersiowej, który może nasilać się przy głębokim oddychaniu lub w pozycji leżącej, niską gorączkę, zmęczenie, duszność oraz suchy lub produktywny kaszel. Niektóre osoby mogą również odczuwać kołatanie serca lub uczucie ciężkości w klatce piersiowej.

Rozpoznanie zapalenia osierdzia obejmuje połączenie oceny historii medycznej, badania fizykalnego i testów diagnostycznych. Za pomocą stetoskopu świadczeniodawca prywatnej opieki zdrowotnej w Buckinghamshire może osłuchać serce w poszukiwaniu nieprawidłowych dźwięków. Dodatkowe badania, takie jak elektrokardiografia (EKG), echokardiografia, badania krwi lub badania obrazowe, takie jak prześwietlenie klatki piersiowej lub rezonans magnetyczny serca, mogą zostać wykonane w celu potwierdzenia diagnozy i oceny zakresu stanu zapalnego.

Leczenie zapalenia osierdzia ma na celu złagodzenie objawów, zmniejszenie stanu zapalnego i zapobieganie powikłaniom. W łagodnych przypadkach można zalecić stosowanie dostępnych bez recepty niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), takich jak ibuprofen lub aspiryna, w celu złagodzenia bólu i zmniejszenia stanu zapalnego. W cięższych przypadkach lub gdy objawy utrzymują się, mogą zostać przepisane leki na receptę, takie jak kolchicyna lub kortykosteroidy. Antybiotyki lub leki przeciwwirusowe mogą być konieczne, jeśli występuje infekcja.

Migotanie komór to zagrażająca życiu arytmia serca charakteryzująca się szybką i chaotyczną aktywnością elektryczną w komorach, dolnych komorach serca. Ten nieprawidłowy rytm uniemożliwia sercu skuteczne pompowanie krwi do organizmu i może prowadzić do zatrzymania akcji serca.

Migotanie komór zwykle występuje z powodu podstawowych chorób serca, takich jak choroba wieńcowa, zawał serca, niewydolność serca lub niektóre dziedziczne zaburzenia serca.

Objawy migotania komór obejmują nagłą utratę przytomności, brak tętna i zaprzestanie normalnego oddychania. Migotanie komór to nagły przypadek medyczny, który wymaga natychmiastowej interwencji w celu przywrócenia prawidłowego rytmu serca i zapobieżenia nieodwracalnemu uszkodzeniu lub śmierci.

Natychmiastowym sposobem leczenia migotania komór jest resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO), a następnie defibrylacja. Po defibrylacji rozpoczyna się zaawansowane działania kardiologiczne w celu ustabilizowania pacjenta, wyeliminowania przyczyny i zapobieżenia nawrotowi. Długoterminowe postępowanie po wystąpieniu migotania komór obejmuje identyfikację i leczenie wszelkich chorób serca. Może to obejmować leki kontrolujące ciśnienie krwi, poziom cholesterolu lub rytm serca oraz modyfikacje stylu życia, takie jak stosowanie diety zdrowej dla serca, regularne ćwiczenia i unikanie czynników wyzwalających, takich jak palenie tytoniu lub nadmierne spożycie alkoholu.

Częstoskurcz komorowy (VT) to szybki rytm serca pochodzący z komór (dolnych komór serca). Charakteryzuje się serią następujących po sobie, szybkich uderzeń serca, które przekraczają normalne tętno spoczynkowe.

Częstoskurcz komorowy często występuje z powodu podstawowych chorób serca, takich jak choroba wieńcowa, zawał serca, niewydolność serca lub nieprawidłowości strukturalne serca. Niektóre czynniki, w tym zaburzenia równowagi elektrolitowej, skutki uboczne leków lub dziedziczne zaburzenia serca, mogą również przyczyniać się do rozwoju tego stanu.

Objawy częstoskurczu komorowego mogą się różnić w zależności od czasu trwania i szybkości rytmu serca. Niektóre osoby mogą odczuwać kołatanie serca, szybki i nieregularny puls, zawroty głowy, zawroty głowy, dyskomfort w klatce piersiowej lub duszności. W niektórych przypadkach częstoskurcz komorowy może prowadzić do utraty przytomności, a nawet zatrzymania akcji serca.

Diagnozowanie częstoskurczu komorowego obejmuje połączenie oceny historii medycznej, badania fizykalnego i testów diagnostycznych. Leczenie częstoskurczu komorowego ma na celu przywrócenie prawidłowego rytmu serca, złagodzenie objawów i zapobieganie powikłaniom. Wybór leczenia zależy od stanu klinicznego danej osoby, podstawowej choroby serca oraz częstotliwości i nasilenia epizodów częstoskurczu komorowego.